Maarten van Rossem bekende dat hij zijn tranen niet kon tegenhouden als hij een impromptu van Schubert hoorde. Mijn vader huilde nooit maar toch zag ik een keer tranen bij hem toen hij in een verder leeg huis zat te luisteren naar muziek vanaf een grammofoonplaat. Hij luisterde naar de negende symfonie van Schubert. Schubert is dus zelfs bij zijn instrumentale muziek een tranentrekker bij sommige mensen, ook al weten die luisteraars, mijn vader of van Rossem in dit geval, niet veel van muziek. Mensen die bekend staan om hun nuchterheid blijken dan een romantische inborst te hebben.

Dat muziek kan ontroeren weet ook ik, ik moet altijd tranen wegpinken als ik me helemaal heb overgegeven aan de laatste cellosonate van Beethoven of aan het tweede strijkkwartet van Schönberg. Bij films heb ik dat als kinderen de hoofdrol hebben. Kinderen die veel te lijden hebben van de buitenwereld, die hun best doen, kinderen die niet echt gezien worden en dan toch opeens gelukkig door een stom toeval weer wel. Kwetsbare kinderen die zich dapper door het leven heen weten te slaan. Zo’n film zag ik gisteren. Een Franse film met in de hoofdrol de jongste van vier broers. Vier broers die zich bij een toeristische plaats aan de Riviera met allerlei activiteiten in leven proberen te houden. Terwijl ze in een achterbuurt in een louche flat wonen waar ze hun stervende moeder verzorgen. Ik heb de halve film zitten te vechten tegen mijn tranen. Ik ga verder niets verklappen, het is een van de beste films die ik de laatste jaren zag. De muziek was trouwens ook geweldig, vooral ook op het einde. Er zaten slechts vijf mensen in de zaal. Reserveren hoeft dus niet. Een paar zakdoekjes meenemen zou ik zeker doen.