“In desen verleden leste daegen heeft sich des avondts weijnig een uhr nae den sonnen onderganck laeten sien eene starre aen den hemel ende scheen langer dan 4 uhren haeren loop nemende naeden westen mit einen schroomelicken langen stert van vuijrige straelen mit bloedvervigen damp vermingelt. De stert strekte sich naeden oesten, weijnigh hooger nemptlich oest suijdt oest ende nae gemeijnen oogenschijn was langer dan drije roeden, ende neichde sich villicht om seiner swaerte etwess nae dat ertrijck boochser wijse ende gaff sich uijttereen mit sijne straelen ende verschricklichen bloetvervigen damp, wie eijn geissel ofte roije: wat eijgentlich dese verschrickelijke starre bedeuden ende uijtbracht heeft, heeft der tijd genoeg geleert.”

In de kroniek van 1577 van Roermond lezen we de beschrijving van een komeet. Astronomen van de Nasa weten om welke komeet het toen ging. Hij had de uitzonderlijke sterkte van -3. Hoe lager het cijfer, hoe meer helder. Bedenk dat hij daarmee meer helder was dan de helderste planeten Venus en Jupiter of de helderste ster Sirius. Het moet een ongelooflijk schouwspel zijn geweest. Maar kometen waren brengers van onheilstijdingen. In dat zelfde jaar brak de pest uit in Roermond en meer dan 1400 burgers lieten het leven. En ook waren de jaren daarna nog steeds zeer roerig vanwege de tachtigjarige oorlog die in deze contreien geen gouden eeuw bracht.

Wat zouden de mensen in vroeger jaren gedacht hebben bij het zien van de bloedzon van gisteren? Een schouwspel veroorzaakt door de sterke wind van orkaan Ohpelia die uit het zuiden zowel de rook van de bosbranden van Spanje en Portugal als  Sahara-zand naar onze streken stuurde. En de lucht enigszins verduisterde, waar de zon de hele dag met een oranje of rode waas door heen wist te komen. Nu weten we hoe dat komt, in vroeger jaren zou het een compleet onverwacht natuurverschijnsel zijn geweest welk niet veel goeds zou beloven.

De zon maakt vrolijk, ik hoorde het eergisteren nog enkele mensen tegen elkaar zeggen. Een volle maan maakt droefgeestig, nostalgisch. Een bloedmaan maakt de droefgeestigheid nog intenser. Maar een bloedzon, wat doet die? Gevoelsmatig was de sfeer gisteren heel apart, zeker niet vrolijk makend. Het voelde zelfs een beetje angstig makend, ongrijpbaar. We leven in een tijd waarin de mensen het erg goed hebben in deze streken. Toch zijn veel mensen er niet gerust op. Er gebeurt veel in de wereld. Meest heel ver weg. Soms wat dichterbij. We zijn verwend, we willen dat het altijd alleen maar goed gaat. De bloedzon herinnerde er ons aan dat dat niet vanzelfsprekend is.