Bij een psychologische test van mijn oudste kleinzoon enkele maanden geleden kwam naar voren dat hij een lage intelligentie had (IQ 70-80),  en daarnaast dat hij een korte focus had. Dat laatste klopt. Als je hem iets vraagt dan is hij twee seconden later al weer afgeleid door iets anders en dingen als opruimen, kleren aandoen, handen wassen, ga zo maar door krijgt hij alleen maar voor elkaar door met eindeloos geduld hem iedere keer weer opnieuw op het juiste spoor te zetten. Hij leeft in een voortdurende droomwereld. Soms is die wereld nog enigszins reëel, dan is hij Nijntje, of kabouter Pim. Maar meestal zit hij in een wereld vol met planeten, sterren, melkwegstelsels, meteorieten en nog vreemdere omgevingen. Twee dagen geleden lag ik op bed, herstellende van een buikgriep. Mijn kleinzoon was met mijn vrouw wezen zwemmen en terwijl zij eten was aan het koken kwam hij me nog even op bed opzoeken. Op mijn telefoon gingen we samen een youtube-filmpje kijken en hij koos voor “het ontstaan van de aarde”, een vierdelige Vlaamse documentaire. Veel beelden, uit Groenland, van de Nasa, van Japanse onderzoekers. Echt een documentaire voor volwassenen. Het geheel duurt zo’n drie kwartier en hij zou het moeiteloos uitgekeken hebben ware het niet dat het eten klaar was. We waren op de helft. De rest volgt dus nog een keer. Uiterst geconcentreerd keek hij voortdurend naar het beeldscherm. Af en toe vertaalde ik snel enkele ondertitelde fragmenten,  waar mensen aan het woord waren. Toen in de begintijd een asteroïde botste met de aarde verdampte een deel van de aardkorst, doordat de temperatuur door de botsing gestegen was tot 2500° Celsius. Ik zag een begrijpende glimlach op zijn gezicht, zeker toen de commentaarstem zei dat dat heel warm was. Daar wist hij sinds kort alles van, wat graden celsius was.

Na het eten kwam hij nog even terug. Hij zei dat het laken van het bed de oceaan van de aarde was. Oorspronkelijk was heel de aarde bedekt met water. Hij pakte een kussen en liet dat langzaam afdalen naar de oceaan. ‘prrrr-..ke-deng! …..pfffff’, en zijn handen gingen een beetje omhoog. Ze symboliseerden de verdampende aardkorst. Dat spelletje werd nog een keer herhaald. Toen kwam mijn vrouw om te zeggen dat hij nog even naar de WC moest. ‘Ik zet de ke-deng even op pauze’, zei hij tegen ons. ‘Nee, zei mijn vrouw, we gaan daarna naar huis’. – ‘OK’, was zijn antwoord. ‘En bedankt opa voor de ke-deng’. Het kussen heet nu voortaan blijkbaar ke-deng. Eerder op die dag lag hij op de grond en had ook daar weer een nieuw spel verzonnen. Op een youtube-filmpje laten ze de grootte van manen, planeten en sterren zien, elk object wordt steeds groter. Ze beginnen bij onze maan en eindigen bij de rode reus Antares. Tussen elk object hoor je een muziekje. Dat was hij dus aan het na-spelen.

Bij al deze dingen is hij uiterst geconcentreerd en gefocust bezig. Ik vind hem een heel uitzonderlijke jongen, met een boeiend innerlijk leven. Iemand die nog heel veel moet leren en het niet gemakkelijk zal hebben in de toekomst.  Maar hij laat ons voortdurend zien hoe de wereld er ook uit kan zien. En ik vind het een mooie wereld. Met een ke-deng. Maar de ke-deng moet even wachten tot hij er weer is. Hij staat op de pauzeknop.