Helemaal in de noordelijkste uitlopers van de Vogezen ligt Lemberg. Vrijwel alle namen hier hebben een Duitse oorsprong. Lemberg moet dan dus worden uitgesproken als “Leemberg”, wat kleiberg betekent. Het hele gebied zit vol met klei. De rotsen bestaan voor het merendeel uit al dan niet rood gekleurde zandsteen.

In het hele gebied wemelt het van de beeldjes, vooral van Mariabeeldjes, maar ook zie je veel kruisbeelden.

Zowel in Lambach als in het daar vlakbij gelegen Lemberg is er zelfs een Mariagrot. En midden in het bos op bijna onbereikbare plaatsen worden krakkemikkige huisjes geplaatst, zoals in bijgaande afbeelding  een huisje voor de drie Maria’s. De volksdevotie viert hier nog hoogtij.

Tegenwoordig  heeft deze een Christelijk karakter, maar in de eerste eeuwen na Christus vereerden de mensen Gallische bosgoden. En ook daar zijn de sporen nog van terug te vinden. Sommige rotsen werden gebruikt om er afbeeldingen in te graveren, of liever gezegd “uit” te graveren. Ze springen een beetje naar voren doordat het omliggende gesteente is weggehakt. Bij de zogenaamde Hubertusbron zien we deze afbeeldingen:

Er zijn op internet enkele pagina’s te vinden die hier iets over vertellen, zoals een pagina van club vosgien, http://www.club-vosgien-lemberg.net/wordpress/?page_id=178

Hier lezen we o.a.:

De gebeeldhouwde rots dateert uit het Gallo-Romeinse tijdperk. Historici zijn het erover eens dat zij dateert uit de derde eeuw na Christus. Aanvankelijk werd de afbeelding “Bomphosen Brunnen” genoemd. Maar uiteindelijk gaf Sint Hubertus, de patroonheilige van de jager, zijn naam aan de afbeeldingen op de rots,  doordat de afbeeldingen verkeerd werden geïnterpreteerd als een jachttafereel. Maar als je goed kijkt zie je meer. In het onderste deel zijn twee Romeinse godheden te zien: Sylvester, de god van het bos met een stok en Diana, de godin van de jacht, met haar boog. Het is ook gemakkelijk om er een gevecht met herten, wilde zwijnen of oeros van te maken. De wilde os is in de middeleeuwen uit dit gebied verdwenen. Een paar meter verderop werd een onlangs gerestaureerd washuis gebruikt voor dorpsvrouwen om hun kleding te wassen. Als je je voeten op het beeldhouwwerk wast, zou dat helend werken.

Op een andere plek in de nabijheid zagen we “de rots met de drie figuren”, de Drebirrefels:

Net als bij de Sint-Hubertusbron is ook dit een heel oude afbeelding. Sommigen beweren dat hij van Keltische oorsprong is, anderen schrijven het toe aan de Gallo-Romeinse periode. Op het eerste gezicht zijn er twee figuren die een tuniek dragen te zien, maar deze zijn niet makkelijk te identificeren. Aan de rechterkant lijkt nog een derde figuur te zijn uitgehouwen. Aanvankelijk heette de rots  de “Drebirrefelsen”. In het Frans heet hij nu “rocher des trois figures “. De vallei beneden wordt “Drebirrethal” genoemd.

Op wikipedia staat over deze afbeelding: Tijdens de Gallo-Romeinse periode vonden de inwoners van de regio Lemberg een plaats bij uitstek in de plaatselijke bossen, waar de ontsluitingen van zandsteen in overvloed aanwezig zijn, om hun religieuze overtuigingen tot uitdrukking te brengen. Twee kilometer ten noorden van het dorp liggen de rotsen van het Drebirrethal, waarvan de Drebirrefels de belangrijkste is, een lange rots die uit een steile helling oprijst. Gesneden in bas-reliëf onderaan een dubbele nis, herkennen we twee figuren met lange kleding. Degene aan de linkerkant is een geklede vrouw met een diadeem, wat Nantosvelta zou kunnen zijn, de bosgodin en aan haar zijde lijkt de tweede figuur een man, een Gallische god te zijn. Aan de rechterkant wordt een bacchante in verkleinde maat weergegeven, terwijl de rest van de rots gegraveerde tekens bevat die lijken op het runenalfabet. Op dit ruwe, ongepolijste reliëf zijn tekenen gevonden die dateren uit de vijfde eeuw.

We hebben onlangs drie nachten geslapen in Lambach. De klok laat je, zelfs midden in de nacht, horen welk kwartier het is. En elke dag om 8 uur wordt je uitbundig door dezelfde klokken uitgenodigd om naar de mis te gaan. Het is een gebied vol geloof en bijgeloof. Met mooie getuigenissen van vroeger en nu.