In de tuin zit een merel te fluiten. Merels zijn eigenlijk bosvogels maar daar kom je ze tegenwoordig veel minder tegen dan in een tuin. In de tuin van de achterburen zit van alles, ook zijn er vaak een of meer groene spechten. En af en toe kuiert er een buizerd door het gras. Wel enigszins schichtig, met zijn vragende kop omhoog? Zeer op zijn hoede. Maar niet zo schichtig als al die vogels of zoogdieren in de “echte natuur”.

Vandaag  was ik in een stuk echte natuur. Ja, echte? De mens is voortdurend bezig om ook deze natuur naar zijn hand te zetten. De duinen van Oostvoorne zijn een aantal jaren geleden voor een groot deel meer open gemaakt, met grote graafmachines werden bomen en struiken gerooid en er werden begrazers geïntroduceerd. Inmiddels komt er alweer “nieuwe natuur”. Dit voor de afwisseling: oude natuur naast nieuwe natuur. Ik heb er nog steeds gemengde gevoelens over. Ik hield ook heel erg van die oude natuur. Maar er valt nog steeds veel te zien en te horen. De vogels daar hebben het door als je door de natuur wandelt. Zo gauw je blijft staan zijn zij ook stil. Als je een specht ziet (ik zag een zwarte en hoorde denk ik ook een  bonte en zeker ook een groene specht) en je blijft staan, dan vliegt hij weg. Zo ook als je een eekhoorntje ziet, of reeën. Ik zag ze vandaag allemaal. Maar ik zag vooral nauwelijks mensen. En daarom was het voor mij toch “echte natuur.”