-‘Vond je het nu eng?’ vroeg de moeder van mijn oudste kleinzoon aan hem.
-‘Nee, nu niet. omdat ik het zelf kan doen.’

-‘Kom je? In bad en haren wassen?’
-‘Ja hoor. Ik mag het toch zelf doen?’
-‘Ja zeker!’

Als hij vat krijgt op dingen waar hij bang voor is gaat het allemaal een stuk beter. En dat bleek weer afgelopen kerstvakantie. Mijn dochter was met het gezin naar Normandië. Een feest voor iedereen, maar het is heel wat voor haar oudste autistische kind. Alle houvast, vaste rituelen, dingen die je kent zijn in een klap weg. Maar ze hadden foto’s van het vakantiehuis en al lang van te voren werd er regelmatig gekeken naar de plaats waar ze naar toe zouden gaan en naar de omgeving. Dat maakt het al beter hanteerbaar. Desondanks bleven er nog twee levensgrote hindernissen te gaan. Om te beginnen de tolweg. Vorig jaar waren er tot twee keer problemen geweest omdat het poortje niet open ging. Toen moest er op een alarmknop gedrukt worden en kregen ze een boze Franssprekende mevrouw aan de lijn. En dat was tegelijk het tweede probleem: ‘er mogen geen andere talen gesproken worden, zeker niet in het bijzijn van papa en mama.’ Het eerste probleem zijn ze de baas geworden: hij mocht zelf het kaartje in de tolgleufjes stoppen. Zelfs toen er alleen met papiergeld betaald bleek te kunnen worden raakte hij niet in paniek, het loste zich allemaal vanzelf op zonder boze Franssprekende meneren of mevrouwen.

Op woensdag als de drie kleinkinderen bij opa en oma komen gaan ze meestal tegen het einde van de middag in bad. Dat is leuk: behalve dat vermaledijde haren wassen! De oudste is als de dood dat er water in zijn ogen komt of dat hij geen adem meer kan krijgen. Maar hij mag nu zelf de doucheslang hanteren. En het voorste stuk van zijn haren doet hij niet met de doucheslang maar met een kletsnat washandje. Als hij maar zelf de regie in handen heeft.

Het was gisteren in alle opzichten weer dolle pret. Er werd door iedereen heerlijk gespeeld en het was supergezellig. De oudste ging op een gegeven moment op de bovenverdieping op het keyboard spelen. Na een tijdje merkte ik dat hij “Eine Kleine Nachtmusik” aan het uitzoeken was. Dat heeft hij gehoord als achtergrondmuziek bij een Chinees (!) filmpje over de vlaggen van de wereld. En hij heeft het blijkbaar onthouden. Ik stond weer versteld hoe hij onmiddellijk en precies wist waar de baswisselingen moesten komen. C, D, G en weer C. De melodie zelf maakt veel sprongen dus dat is nog even lastig. Maar hij bleef het proberen. Wel iets van zes keer achter elkaar, alleen de eerste twee zinnetjes. Met het derde zinnetje werd al voorzichtig begonnen.

Nog iets later sloeg hij, als een soort mantel, een grote deken om zich heen  en kroop  in de huid van Willem-Alexander. “Het was 2 februari 2002. De grote dag van het huwelijk.” Op de achtergrond werd er druk gestoeid en gespeeld door zijn jongere broertje en zusje, maar het huwelijk werd in alle plechtigheid in aanwezigheid van veel genodigden voltrokken.

Opvallend is dat hij, helaas slecht verstaanbaar, ook een stukje van de Engelse tekst zegt die uitgesproken wordt tegen de buitenlandse genodigden. Hij zelf mag wel vreemde talen spreken…

Deze week werden er bij opa en oma geen tekeningen gemaakt. Hij had het te druk met andere dingen, vooral met piano spelen. Ik heb hem de vingerzetting van de toonladder van C geleerd. Maar in de vakantie heeft hij wel veel getekend.

Deze zijn nog van voor de vakantie. De eerste tekening spreekt voor zich. Bij de tweede schrijft hij als tekst hoe verwonderlijk iedereen het vindt dat Maxima tranen laat zien bij het horen van de bandoneon in de Nieuwe kerk. (‘hoe is het mogelijk van het gezicht van Maxima.‘) De derde is van de raad van State, waar Willem-Alexander ook lid van is. Bij de vierde tekening heeft hij een tafereel aan de keukentafel bij zijn ouders getekend bij het bezoek van de ouders van zijn vader. Op de voorgrond zit oma met oorbellen.

En hier twee tekeningen die hij in Normandië maakte: een waarop een orkest is afgebeeld en natuurlijk heeft hij de Mont-Saint-Michel getekend, toen hij die vanuit de kust had zien liggen.

En deze is nu pas gemaakt: een eigen liedje

Tekenen doet hij zelf. Zich liedjes aanleren doet hij zelf. Hij spreekt als hij dat zelf wil andere talen. Hij is de baas over zichzelf. Als een echte koning. En zo is hij blij en leert intussen heel erg veel!