Mijn oudste kleinzoon ziet op de piano muzieknoten staan en gaat deze “zogenaamd” ook spelen. Maar hij gaat ze ook zelf opschrijven, thuis of bij ons grootouders. Dat doet hij uit zijn hoofd, en dat doet hij dan ook op zijn manier: eerst trekt hij een aantal horizontale strepen, drie of soms meer. Hij tekent een vioolsleutel aan het begin, hij noteert soms ook voortekens. Maar veel stokken staan aan de verkeerde kant, de maatstrepen ontbreken en hij noteert toevallige voortekens die enharmonisch onlogisch zijn. Hij heeft over veel dingen nog geen idee.

-‘Opa, hoe klinkt dit?’

Ik speel het hem voor voor zover ik er wijs uit word en het bevalt hem. Hij schrijft daarna nog twee stukjes. Volgens mij heeft hij intussen wel een soort klank in zijn hoofd. Hoog-laag dat snapt hij.

Ik ben hem toch maar iets meer gaan uitleggen. En ik vroeg hem om een toonladder die ik had genoteerd op een velletje muziekpapier over te nemen. Boaring… Na vijf noten vond hij het welletjes. Ik herinner me hoe hij vroeger ging huilen als hij dacht dat ik hem wilde verbeteren. Dus ik blijf voorzichtig.

-‘Opa ik kan van alle kinderen het beste piano spelen toch?’
-‘Je kunt erg goed piano spelen, maar er zijn kinderen die nog veel beter kunnen spelen. Jij speelt met de verkeerde vingers en als je dat ook nog eens goed gaat doen dan kun je al heel snel nog veel beter spelen.’

Hij zei niets. Na een uurtje hoorde ik hem toonladders spelen. Toen kwam hij:
-‘Opa ik heb gespeeld met de goede vingers!’
-‘Ja, dat klonk goed. Fijn zeg!’

Zo ging het ook met de muzieknotatie op die dag. Hij ging opeens weer wat noteren en vroeg me:
-‘Is dit de hoge C?’
Het was de hoge F. Ik zag hem nadenken. Ik wilde hem nog aanwijzen waar die hoge C lag maar hij liep alweer weg.

Toen zag hij dat ik achter de computer met het muzieknotatieprogramma Sibelius bezig was. Hij kwam nieuwsgierig kijken. Ik besloot om iets in te spelen door middel van het pianokeyboard. Hij keek wel, maar vooral: hij luisterde. Ik speelde een stuk van de sonate facile van Mozart.

Na weer een tijdje begon hij op de piano, en later ook bij zijn ouders op het keyboard, met zijn linkerhand een Albertijnse bas te spelen, zoals bij Mozart! En met zijn rechterhand ging hij intussen wat improviseren. Geweldig! Hij leert vooral auditief, dat bleek maar weer.

Een van de stukjes die hij eerder noteerde had hij een naam gegeven. “Requiem van Evi”. Evi is een van zijn vlammen. Zo heeft hij nog twee of drie vlammen. En hij vindt het requiem van Fauré erg mooi. Dus maakt hij zelf ook een dergelijk stuk en noemt het “requiem”. Hij weet niet wat dat echt betekent, maar ik heb er een soort dodenmars van gemaakt door er een baslijn onder te zetten en door het tempo lekker laag te zetten. Wat pauken erbij en het effect is compleet. Hij vindt het mooi maar wil het niet zelf gaan spelen. Eerst wil hij nog Beethoven, Bach en Händel leren…