Tijdens de logeerpartij van onze drie kleinkinderen gingen we op de eerste dag naar museum “De Speelklok” in Utrecht. Met de trein!
-‘Mag ik een vlog maken?’
Onze kleinzonen zijn gek op het maken van vlogs. Vooral de oudste. Het mocht, hier een stukje van zijn vlog:

Toen hij drie jaar was waren we ook al een keer in hetzelfde museum geweest. Toen heette het nog “Van Speeldoos tot Pierement”. Maar wil je meer bezoekers trekken dan moet je niet zo’n moeilijke naam kiezen. Zo’n naam is ook lastig om in te tikken op internet. Dus we waren nu in museum “De Speelklok”. Mijn oudste kleinzoon werd indertijd gek van de herrie van al die klokken en orgeltjes en wilde toen al snel weer naar buiten. Maar inmiddels is hij zelf organist!

-‘Mevrouw, ik ben kerkorganist. Ik zou heel graag op dat orgel daar spelen.’
In de grote hal was bij een preekstoel een groot orgel te zien. We waren ook al naar de klaviatuur wezen kijken. De deur er naar toe was een beetje gebarricadeerd. De hal met het orgel was vlakbij de balie. Daar zou je moeten zijn dacht Gijs.
-‘Mevrouw, ik ben kerkorganist. Ik zou heel graag op dat orgel daar spelen.’
De mevrouw aarzelde.
-‘Of gaat u daar niet over, bij wie moet ik dan zijn?’
-‘Nee, je bent precies bij de juiste persoon. Maar normaal doen we dat niet. Als het wat minder druk was zou het misschien wel kunnen.’
Ze wendde zich tot mij.
-‘Tot hoe lang bent u nog hier?’
-‘Ik denk dat we er nog wel een uurtje zijn.’
-‘Probeer het dan nog een keer. Maar ik beloof niets. Het kan echt alleen als het heel erg rustig is.’

We liepen de ruimtes door en schoven aan bij een demonstratie. Het lawaai was weer oorverdovend, zo klonk het zes jaar geleden ook.
-‘Opa, ik wil zo graag op dat orgel spelen.’ Hij wees naar het kerkorgel in de hal.
We liepen verder. De kinderen verstopten zich in een klok. Daar zou waarschijnlijk ook wel een geit in passen, maar dat was niet nodig. Er was geen wolf in de buurt.
-‘Opa, denk je dat ik straks op dat orgel mag spelen?’
Wij liepen weer een andere ruimte in. Maar waar was hij nu? Toch niet stiekem achter de klaviatuur van dat kerkorgel in de hal gaan zitten? Zoals indertijd in de Doelen toen ik hem na veel zoeken terug vond achter de speeltafel van het grote Doelenorgel. Ik liep dus snel richting hal. Maar daar zag ik hem al. Hij was in een halletje naar een film aan het kijken over de geschiedenis van de speelklokken. Interessant, we schoven allemaal aan en keken mee.
-‘Opa, zou het nu mogen?’
Ik vreesde van niet want het was nog steeds druk. Hij liep weer terug naar de ingang, ik achter hem aan. De mevrouw van zo net was nu niet te vinden. Dan maar naar het restaurant? Ik weer achter hem aan hollen. Een kelner keek hem bevreemdend aan. Gijs legde hem uit wat hij wilde en met met wie hij eerder die middag al gesproken had. Tja. De bediende wist het ook niet. Ze was waarschijnlijk met een rondleiding bezig dacht hij.

We liepen naar de eerste ruimte. En net op dat moment was daar de rondleiding bezig. En die was leuk!

Toen we waren uitgedanst was daar dan eindelijk ook de mevrouw. ‘Nee, het kon echt niet. Nog steeds veel te druk…..’

Thuisgekomen maakte hij maar zelf zijn orgel. Hij had goed gekeken. Dat was makkelijk na te bouwen. Het was nog even wennen met die registerknoppen. Als je goed kijkt zie je dat er ook een registrant was, met wie hij af en toe contact had. En net als op het orgel in het museum waren er drie manualen die allemaal aan bod kwamen. Hij kon zelfs met een hand twee manualen bespelen!