-‘Mama, mama, zwarte Piet had bij opa en oma aangebeld en een zak voor de deur neergezet!’
Mijn middelste kleinkind was nog steeds een beetje door het dolle heen, maar vond het vooral fantastisch en spannend. Voor dit soort kinderen die het aan kunnen is het een feest. Zoals ik me dat ook nog uit mijn eigen kindertijd herinner. Maar er zijn ook kinderen die er meer moeite mee hebben.

Mijn oudste kleinzoon had de vorige week een geheim! Zijn jongere broertje vertelde, toen oma hun allebei kwam afhalen:
‘Oma, Zwarte Piet is op school geweest!’
-‘Nee, nee’ huilde zijn broer, nu verklap je mijn gehéim!
Slim als zijn broertje was gaf deze er gelijk een draai aan:
-‘Nee, ik zeg alleen maar dat hij op míjn school is geweest, niet dat hij op jóuw school is geweest.’ Dat ze allebei op dezelfde school zitten was blijkbaar even niet relevant. Oma wist een goede oplossing.
–‘Je bewaart het geheim voor opa en vanavond ook voor papa en mama, die weten het nog niet.’

Hij kon zijn verdriet wegpoetsen.
-‘Opa, ik heb een geheim.’ Ik kreeg het geheim niet te horen en ook zijn broertje praatte nu zijn mond niet voorbij. Hij nam zijn geheim mee naar huis. Mama kwam de kinderen tegemoet:
-‘Ik hoor dat Zwartepiet bij jullie op school is geweest!’
De juf had foto’s doorgestuurd naar de ouders over het bezoek van Zwarte Piet.
Mijn oudste kleinzoon werd ontzettend boos op zijn moeder:
-‘Je hebt mijn gehéim verklapt, dat mág niet, ik ben verschríkkelijk bóós!’ Schreeuwen, huilen, tieren. Hij was niet tot bedaren te brengen. Zijn moeder was een rot mens, die had zijn geheim verklapt. Elke rede kwam niet bij hem binnen. Ze had foto’s van de juf gekregen, dat kon zij toch niet weten. Het maakte allemaal niets uit. Hij liep de gang op. Oma leek hem even tot rust te kunnen brengen, maar toen kwam hij weer binnen en begonnen de woede uitvallen richting zijn moeder opnieuw. Ik bemoeide me er niet mee en ging in de woonkamer zitten, de anderen waren in de woonkeuken. Even later kwam hij, nog steeds huilende mijn kant op.
-‘Kom eens kijken’, zei ik, ‘nu kun je heel goed zien waar de ISS is.’ Op de app van de ISS zie je voortdurend waar hij is en als hij zich in het daglicht bevindt kun je met de aanwezige webcam het deel van de aarde zien waarboven hij zich bevindt. Nieuwsgierig kwam hij dan toch maar even kijken. Mama kwam binnen.
-‘Wil je morgen thuis blijven? Het is allemaal een beetje druk op school denk ik.’ Ja, dat wilde hij. Maar zijn broertje wilde toen ook thuis blijven.
-‘OK, dan zijn jullie morgen de hele dag lekker alle drie bij mij thuis.’

Hij was gekalmeerd. Maar even later, terwijl hij samen met mij nog steeds naar de app van de ISS keek, zei hij verdrietig:
-‘Ik wil niet dat mijn broertje morgen ook thuis is.’
-‘Waarom niet?’ vroeg ik hem.
-‘Omdat het dan nog steeds druk is.’
Ik begreep het wel.

Gisteren dus belde een Zwarte Piet aan bij Opa en Oma. Hij was nergens meer te zien maar het kon niet missen: er stond een zak met enkele pakjes voor de voordeur. Ook op de daken van de buren was niets te zien. De jongste twee kleinkinderen vonden het geweldig. Maar mijn oudste dus niet. Zelfs toen er pakjes en een gedicht in de zak bleken te zitten had hij geen enkele belangstelling. Hij wilde piano spelen. Maar dat mocht nu even niet. Broer en zus keken belangstellend naar elkaars cadeautje, hij taalde er niet naar.
-‘Kom eens kijken, daar ligt ook een cadeautje voor jou!’ zei mijn vrouw.
Nu was zijn belangstelling eindelijk gewekt. En gelukkig was het een cadeau dat hij erg leuk vond. Een wereldkaart met daarop alle landen, en de Nederlandse naam er bij, heel overzichtelijk.
-‘Die ga ik natekenen’ zei hij juichend en liet de anderen weer alleen met hun cadeau. Verder ging het die middag goed.  Hij wilde “de traan” van Maxima horen. Toen de tango van Piazolla begon gooide hij een deken over zijn schouder en ging in zijn eentje op de muziek dansen.  En waande hij zich weer even koning, nog zonder echte koningsmantel. Die hoopt hij van Sinterklaas  komende nacht te krijgen. Bij zijn ouders maakte hij deze twee tekeningen: Alexander die naast Maxima gezeten zijn huwelijksdocument ondertekent, en Beatrix (na 20 jaar koningin te zijn?) met een heel gezelschap.

Bij ons tekende hij vooral weer heel veel landen en werelddelen, een heel stapeltje ligt er. Bij een tekening van de aarde zette hij de volgende tekst:

De wereld is hier kei veranderd om te gemakkelijk te zien. Hiermee bedoelt hij dat je natuurlijk nooit de hele wereld in zijn geheel op een kaart kunt zetten, je zult hem moeten veranderen, anders lukt dat niet.

Op de terugweg in de auto zong hij uitbundig met zijn broertje en zusje Sinterklaasliedjes mee. Vrijdag is hij vrij en mag hij de hele dag bij ons zijn. Dan leer ik hem een beetje muzieknoten.
-‘Opa, als jij noten ziet staan, weet je dan ook hoe dat klinkt?’
-‘Ja zeker, en ik denk dat jij dat ook heel snel zult weten!’

Hij is zelf vast begonnen.