Wat zie je hier boven, behalve mijn oudste kleinzoon? Een duplo-poppetje, een groen duplo-steentje en een takelwagen.

Mijn kleinzoon is bang om in het water te vallen. Op zijn school is er een iets groter en vooral ook behoorlijk “pesterig”  kind dat al diverse keren gedreigd heeft om hem  in het water te gooien. Sindsdien leeft het begrip “verdrinken”. We gaan regelmatig met hem naar het zwembad en dankzij de zwemvleugeltjes voelt hij zich daar steeds vrijer en veiliger. Maar sinds kort durft hij opeens niet meer in de polder te fietsen omdat daar aan weerszijden een sloot loopt. Het zal nog een grote kunst zijn om met zijn loopfiets in een van beide sloten te rijden, de oevers zijn namelijk behoorlijk breed, begroeid en modderig. Daar rijd je je dus snel vast, lang voor je in de buurt van het water bent. Maar dat heeft hij dus nog niet door. Intussen is hij wel bezig met het verwerken van een mogelijke valpartij. Immers als je in het water valt kun je er ook weer uitgehaald worden, desnoods met een takelwagen. De vorige week speelde hij dat spelletje op de vensterbank. De vensterbank was de dijk waar allemaal auto’s op geparkeerd stonden. De vloer beneden was de rivier. Eerst viel een duplo-mevrouw in het water. Deze werd er vakkundig uit getakeld. Toen viel er een blok in het water. Hier onder hoor je het spannende vervolg:

Eerst hoor je hoe hij tijdens het takelen een Engelstalig liedje zingt over planeten. De blok gaat immers met de takel omhoog. Bovengekomen deponeert hij hem bij de duplo-mevrouw. Wat ziet zij daar? Het blijkt een “zware blok” te zijn. Tussendoor constateert hij dat die blok voor hem niet zwaar is maar voor die mevrouw wel. Zij geniet van het kijken naar de blok. Het is trouwens wel een vieze blok. En wie is de held?