Als mijn oudste kleinzoon zit te improviseren weet je soms niet wat je hoort. Zo was hij al een tijd bitonaal bezig op de piano en ik besloot het op te gaan nemen. De bas maakte gebruik van een stukje hele toonstoonladder: F#, G#, Bb, C. Hier speelde hij een ostinaat figuurtje mee. De rechterhand speelde witte toetsen, vooral van C naar beneden tot F. Het lijkt dan meer op een lydische toonladder van F dan op een normale majeurtoonladder. Samen klonk het prachtig, bitonaal en met bijzondere toonladders. Het geheel zal wel ontstaan zijn door zomaar wat te rommelen, maar het beviel hem, hij bleef er een tijdje mee doorgaan. Toen ging hij ook in de rechterhand enkele tonen van de ostinaat spelen. Het eindigde na wat gerommel in de bas met een virtuoos patroontje, nu duidelijk gebruik makend van louter tonen van de toonladder van C, alles in de rechterhand. Hij is duidelijk patroontjes aan het zoeken, maar ook speelt hij met toonladders en moderne klanken, kortom: hij is van alles aan het ontdekken.

Vandaag stuurde zijn moeder me een stukje dat begon op een klein orgeltje dat aangestuurd wordt door op een slangetje te blazen. Dat had hij gekregen van een oom en tante voor zijn verjaardag. Een leuk ding om mee te spelen als er geen stroom is. Je moet er wel behendigheid in krijgen, net als bij het spelen op een harmonium. Maar als een waar organist schakelde hij al snel over naar een ander manuaal, dat van zijn keyboard. En daar speelde hij een soort eigen gemaakte oefening: hoe kom ik via een triller tot een slotformule.