Vandaag is het Allerzielen. Dat was ook een van de invalshoeken van het concert dat ik met mijn vrouw en oudste kleinzoon afgelopen zaterdag bijwoonde. Een prachtig orgelconcert dat vanwege de coronamaatregelen (slechts 30 bezoekers) twee keer achter elkaar werd uitgevoerd. Mooie muziek, maar niet makkelijk voor minder ervaren luisteraars. Mijn kleinzoon was er al bang voor van te voren. Hij vroeg voor de zekerheid of we ook eerder de kerk uit mochten. ‘Dat was eigenlijk niet de bedoeling’ was het antwoord maar stiekem hielden we daar wel rekening mee.  Mijn vrouw had een tekenboek en stiften mee genomen. En zo tekende hij tijdens het concert maar liefst vier tekeningen, waaronder een prachtige kerkscene en een muziekpartituur.

Het was voor hem moeilijk om in plaats van te praten te fluisteren, maar het ging hem steeds beter af. En ook het gapen klonk tegen het einde van het concert als een beschaafde gaap in plaats van als een “zeg eens a”-geluid. Hij heeft het concert van meer dan een uur helemaal uitgezeten. En daar was hij terecht heel trots op.  Hij logeerde dit weekend bij ons en bij de vraag: ‘wat vond je het leukste van dit weekend?’ was hij heel duidelijk: ‘het concert in de Sint Jan!’

In het kader van Allerzielen begon organist Gerben Budding het concert met het prachtige ‘Mein junges Leben hat ein End’ van Sweelinck. Met mooie intieme registraties, klanken die soms dichtbij die van het geluid van de blokfluit kwamen.

Ook het nieuwe werk van Daan Manneke, gecomponeerd in Corona-tijd, “De Profundis”, was bijzonder. De titel is uiteraard ontleend aan de tekst van psalm 130: ‘Uit de diepte roep ik tot u Heer, hoor mijn stem, wees aandachtig, luister naar mijn roep om genade.’ Het is de klaagzang van iemand die diep in de put zit, maar ook van iemand die lijdt en zich vlak voor zijn dood richt tot God. Allerzielen is de dag dat de doden worden herdacht en dat er gebeden wordt voor hun zielenheil. De veronderstelling is dat die zielen nog wachten op de dag des oordeels en dat wij door ons gebed er aan kunnen bijdragen dat hun zonden worden vergeven. Bij twee van de vijf deeltjes van dit orgelstuk zong een trio van het gezelschap Ars Musica de koraalmelodie mee. Die klonk bijna vanuit de diepte, ver weg (de profundis), maar dat kwam omdat ze hoog bij het orgel stonden, dus juist niet uit de diepte maar uit de hoogte. Deze zielen waren al in de hemel.. Met een gebaar gaf de organist tijdens het spelen de zangers de inzet aan. Maar die waren vanuit de kerk niet te zien, ook niet op het scherm waar je wel de organist en de twee registranten kon zien. Ik vond het een prachtig stuk dat de hoop van de zielen voor een beter leven muzikaal illustreerde.

Het hele concert kun je ook terug zien op de livestream van de Sint Jan of op youtube. Het stuk van Sweelinck begint op 8:55 minuten. “De Profundis” van Daan Manneke start op 45:05. Dit laatste stuk heeft 5 onderdelen:
• Ciaconna (Lontano e grave)
• Toccata ardito
• Lachrimae ‘Ach wie flüchtig, ach wie nichtig’
• Quasi nebuloso
• Lachrimae double
En er waren nog meer mooie muziekstukken te horen, van respectievelijk Bach, Mozart, Adriaan Schuurman, Jan Zwart, Henri de Man en Cor Kint

Mijn oudste kleinzoon is sinds dit weekend weer opnieuw gefascineerd door alles wat met het heelal te maken heeft. Ik bouwde samen met hem een telescoop. Het instrument deed het goed, je kon er zelfs overdag mee naar de sterren kijken, zo zei hij. Maar toch wilde hij ook ’s avonds graag kijken. Het was bewolkt en het regende zelfs af en toe. Maar in zijn fantasie was hij ergens in de buurt van UY Scuti, de grootste ster die we kennen. Onze zon past er meer dan een miljard keer in. Daar, heel ver weg, speelde hij zijn eigen orgelmuziek op de piano. Ik denk dat alle zielen dit gehoord hebben.