-‘Opa weet jij hoe het universum er uit ziet?’
-‘Nee, dat weet ik niet.’
-‘Ik weet het natuurlijk ook niet, maar ik denk dat ik het toch weet.’
-‘Vertel.’
-‘Het universum is rond en daarin zitten allemaal puntjes.’
-‘En wat zijn die puntjes dan?’
-‘Dat zijn allemaal melkwegstelsels.’
-‘Dat zou best kunnen dat het er zo uit ziet. Maar heb jij wel eens gehoord van de vierde dimensie?’
-‘Nee?’

Ik legde uit wat de eerste, de tweede en de derde dimensie waren. Maar, zo vervolgde ik, ‘er is ook nog een vierde dimensie, en dat is de tijd. Alles wat we kunnen zien in de derde dimensie heeft ook een plek in de tijd. En die tijd is niet altijd overal hetzelfde. Zelfs terug gaan in de tijd is mogelijk.
‘Echt?’
-‘Ja, we kunnen ons dat niet voorstellen. Maar iemand als Stephen Hawking die kon dat wel. En hij kon via heel ingewikkelde formules aannemelijk maken dat dit soort dingen zou moeten kunnen. Zo legt hij ook uit dat een zwart gat misschien niet zo eng is als dat wij denken en misschien wel iets heel normaals is.’
-‘Kun jij dat uitleggen opa?’
-‘Nee, dat kan ik niet echt uitleggen. Ik heb van jouw papa en mama vorig jaar met mijn verjaardag een boek gekregen waarin veel staat over nog meer soorten onderzoek die wetenschappers hebben gedaan. Als je dat boek leest dan snap je er een klein beetje van. Maar ik denk dat het eigenlijk door helemaal niemand echt goed begrepen kan worden. Jouw vader heeft dat boek ook gelezen.’
-‘Mijn vader weet veel van wetenschap.’

Hij mocht twee nachtjes logeren en hij las voor het slapen gaan in een boek over het heelal. In dat boek zag hij dingen die hij wel dacht te kunnen begrijpen. Eigenlijk heel aardse dingen. Zoals hoe de asteroïde Ceres er uit ziet. En hij stelde zich voor hoe het voelt als je op Mars loopt. Als je naar je voeten kijkt dan zie je dit soort dingen:

Dit was in de speeltuin van Bergambacht. Eigenlijk is heel die speeltuin een soort universum. Je kunt op de aarde beginnen, je stapt in een raket (een schommel), en als je heel hoog bent tel je af: 3-2-1 en je vliegt door de lucht en komt even later op de maan terecht. Maar je kunt ook doorvliegen naar bijvoorbeeld Mars, Saturnus, Uranus of heel ver naar de dwergplaneet Make Make. Gijs maakte terwijl hij op al die verre oorden was foto’s van waar hij was. Ik maakte van zijn foto’s een compilatie. Je ziet met de klok mee van links boven tot links beneden ” Neptunus, Mars, Make Make, de maan, Uranus en Saturnus (met zijn ringen).”

De tweede avond van de logeerpartij  luisterde ik samen met hem naar muziek. Eerst wilde hij Widor horen maar het werd tenslotte toch Vierne. Een CD met daarop onder meer de eerste orgelsymfonie. Ik vroeg hem:
-‘Wat vind je mooi aan deze muziek? Het is toch geen makkelijke muziek om naar te luisteren?’
-‘Dat weet ik. Maar dat vind ik eigenlijk ook wel fijn. Dan weet je niet gelijk hoe het verder gaat. En ik vind het leuk om te luisteren naar al die verschillende dingen die je tegelijkertijd kunt horen.’
Deze symfonieën zijn voor een groot deel behoorlijk complex en vaak ook polyfoon van opzet. Maar dat stoot hem dus niet af maar hij vindt het juist uitdagend!
-‘Morgen ga ik het laatste deel van die symfonie proberen te spelen. Ja, het wordt dan ook een beetje een symfonie van mezelf. Want het is natuurlijk veel te moeilijk om te spelen!’

De volgende dag hoorde ik vanuit de huiskamer hoe hij Vierne zat te spelen! Ik sloop naar boven en heb het laatste stukje opgenomen. Ik denk dat het universum vol muziek zit. Zoals met muziek van Vierne. Maar zeker weten ook met muziek van Gijs Meeuws!